نبود انتخابات در یک کشور قطعا بە منزلە نبود دموکراسی ست اما بودن انتخابات همیشە بە منزلە وجود دموکراسی در ان کشور نیست. با این مقدمە و بدون اینکە در پی تایید و یا رد انتخابات اخیر باشیم باید بە این نکتە اذعان کرد کە در انتخابات اورمیە و نقدە، کە دیگری، مرتب سعی در اسمیلە و ایزولە کردن هویت ما داشت، قاعدتا باید بە ان نوع از ابعاد انتولوژیک و هستی شناسانەی خود قائل باشیم کە قاطعانە ان منطق لرزان و عقیم چندین سالە را رها کرد و سویەهایی از رهایی بخشی را از خود و حق خود دانست.
در واقع بدون اینکە بر ابعاد ناسیونالیستی وضعیت اخیر انتخابات در اورمیە و نقدە اصرار کنیم، بنظر میرسد کە نتایج انتخابات اخیر نە بازنویسی ان بر حسب یک اتفاق غیر دیالکتیکی، کە قصد اصلی ان کنار زدن همان دیالکتیک ناقصی بود کە از سوی دیگری بر ما تحمیل شدە بود.با این وجود در متسامح ترین حالت،حتی اگر گفتمان دیگری را نیز مبنی بر رو دست خوردن از کوردها در این دو شهر قبول کنیم باز باید بە قسمی از سیاست ورزی کوردها معترف بود کە در این وضعیت، بە ان فرمول بندی دیالکتیکی رسیدە بودند کە در چندین سال سعی در طرد و انکار و استحالە انها داشت. همان دیالکتیک ناقص و اختەای کە وجود و ماهیت و هویت کوردها را در این دو شهر در پرانتز گذاشتە بود و بدون توجە بە ابعاد تاریخی این دو شهر، سعی در یکدست کردن بافت جمعیتی این دو شهر و انکار هویت اصیل انان و حتی تفاوتها داشت.
با اینکە در این وضعیت انومیک داخلی و بلبشوی منطقە کە نە تکلیف مجلس و نە وضعیت اتی سیاسی و اجتماعی ایران مشخص است، تقلیل دادن هویت کورد در اورمیە و نقدە بە یک سری توهمات گفتمانی دیگری کە عموما بر محور اقلیت بودگی و مهاجر بودن کورد بە این دو شهر میچرخد، بیش و پیش از انکە ادعا و چانەزنیهای بی مورد و بی اساس رسانەای و سوسیال مدیایی دیگری باشد، نوعی ایمنی هستی شناختی ست کە دیگری سالهاست در قالب ان،کوردها را بە مغاک بردە بود. با این حال درست است کە مانیفست کوردها با انتخابات و وضعیت اخیر، نە در کل کشور و نە در اورمیە و نقدە، حاوی هیچ گونە دیگری ستیزی و هیچ قسمی از انتاگونیسم نیست اما دال بر گریزپذیر بودگی کوردها از وضعیت هستی شناسانە خود در ایندە نیز نیست.در واقع واسازی از یک دیالکتیک ناقص و اختە کە سالیان زیادیست در نقاب امر واقع، منجر بە مختل شدگی امر نمادین در اورمیە و نقدە شدە بود، تنها در صورتی میتواند دیالکتیک را بە واسطەی سیاست و بقا تبدیل کند کە خود را مکلف و موظف بە پس دادن خوداگاهی بە امر واقع نکند. همان امر واقع کە بنا را بر انکار و انفعال گذاشتە بود.
